08-12-08. Tien jaar geleden alweer. Elk jaar denk ik er wel even aan. Ook als het geen december is. Dan denk ik aan het moment dat mijn broertje Vincent – hij is inmiddels 29 en toch blijf ik broertje zeggen – ineens op de intensive care van het AMC lag. Aan de dagen ervoor dat hij met hoofdpijn die steeds erger werd op de bank lag. Misselijk van de hoofdpijn, terwijl wij op zondagavond 7 december Sinterklaas aan het ‘vieren’ waren. Dat de dokter op bezoek kwam en zei dat de hoofdpijn waarschijnlijk te maken had met een flinke griep.
Een paar dagen ervoor kon hij nog zelf naar de huisarts lopen. Toen dachten ze dat het een bijwerking was van de diclofenac. Een medicijn dat hij kreeg na de eenvoudige operatie voor een scheurtje in zijn meniscus een paar weken daarvoor.
8 december 2008
Dan denk ik aan die maandag, 8 december. Dat mijn vader thuis bleef van zijn werk, omdat Vincent zich steeds slechter voelde. Dat de dokter nog maar een keer gebeld werd, die zei dat ze als we dat wilden zijn bloed wel konden laten onderzoeken. Aan Vincent die wanhopig aan mijn vader vroeg of hij het dan asjeblieft naar het ziekenhuis kon brengen, omdat het zo niet langer ging. Toen besloot de dokter toch maar te regelen dat hij naar het ziekenhuis kon. M’n vader hoorde de dokter bellen met de assistente: “Ik ben nu bij Vincent en hij is doodziek.”
Ik zat in het eerste jaar van de School voor Journalistiek in Utrecht en reisde iedere dag 1,5 uur heen en weer. Op de terugweg belde ik nietsvermoedend mijn moeder voor iets onbenulligs over een museum in Purmerend waar ik onderweg naartoe was met een vriendin. Ik weet nog hoe gestrest ze de telefoon opnam en zei dat ze nú met Vincent naar het ziekenhuis gingen.
Operatie
Eenmaal in het ziekenhuis in Purmerend draaiden zijn ogen steeds weg. Er werd een scan gemaakt, waarop ze zagen dat een bacterie in zijn hersenen zat. Er werd gezegd dat ze niet veel later hadden moeten zijn. Hij werd direct naar het AMC gebracht om diezelfde avond nog geopereerd te worden.
Als de dag van gisteren weet ik nog dat mijn vader thuis was voor Aniek en mij. En mijn moeder bij Vincent in het ziekenhuis bleef. Hoe verdrietig en bang ze waren. Hoe bang en verdrietig Aniek en ik waren. Hoe we naast het bed van Vincent op de intensive care stonden, vlak nadat hij geopereerd was. Hoe de arts een pen uit zijn borstzak pakte, het voor Vincents gezicht hield en vroeg: ‘wat is dit’? Hoe glazig Vincent hem aankeek en niks zei. Hoe ik dacht dat dit nooit meer goed zou komen. Hoe ik de kamer uitliep naar de wachtruimte en samen in de onzekerheid zat met een Hindoestaanse familie die er voor hun oom was.
Tijdens de operatie was een stuk schedel uit zijn hoofd gehaald om goed bij de bacterie te kunnen. Pas een half jaar later kon dit stukje weer teruggeplaatst worden. Vincent ging van intensive care naar medium care. Van woorden door elkaar husselen door de afasie die hij had gekregen tot amper kunnen lopen. Van fitte student van 19 naar ziekenhuispatiënt.
Medium care
De medium care verruilde hij gelukkig al snel voor een bed bij het raam op een zaal met drie anderen. Met oma Riet tegenover hem kon hij het goed vinden. Wekenlang lagen zij samen op een kamer. De verpleegsters vonden hem ook wel gezellig, hij kreeg ze zelfs zover dat ze tosti’s, kroketten en spa rood met limonade voor hem regelden. Kerst vierden we ’s middags in het ziekenhuis. En ook oud & nieuw was nog nooit zo gek en gewoon tegelijk. Als je dagelijks in het ziekenhuis komt, dan wordt het al bijna normaal. De moeder van een ongeneeslijk zieke man die naast Vincent in het ziekenhuis lag maakte toastjes met eiersalade, wij settelden ons met het hele gezin voor de oudejaarsconference op tv en tuurden vanuit de ziekenhuistoren om klokslag 00.00 uur naar het vuurwerk.
Eind januari mocht Vin inclusief helm – en heel wat kilo’s lichter – naar huis. Waar het weer sterker worden eigenlijk pas echt begon. Pech en geluk. Pech, want alles kan voor iedereen ineens afgelopen zijn. Geluk, want hij heeft het overleefd. En hoe. Alsof er nooit iets gebeurd is rent hij de 10 kilometer onder de 36 minuten. Dat voetballen niet meer zou mogen hoefden de artsen bij hem niet mee aan te komen. Mij heeft het laten inzien dat het leven ineens afgelopen kan zijn. En dat vind ik doodeng.
